Toen ik op 16 april 2023 naar huis reed na het behalen van mijn allereerste marathon vroegen de kinderen, "en Mam, nooit meer? " Ik hoefde niet lang na te denken , zeker wel!!! Volgend jaar weer, maar eerst eens herstellen.
Het jaar erop werd de marathon van Rotterdam gehouden op 14 april, haha, dat was leuk, 2 marathons net binnen 1 jaar!
In september opende de inschrijving en kon de voorpret beginnen. Net zoals het jaar ervoor besloot ik weer om het Trenara trainingsschema aan te houden, met , want ik ben en blijf eigenwijs, wel soms mijn eigen ideeën erin verwerkt - lees het schema zo aanpassen dat het mij beter uit komt.
In november en december was het drama wat betreft mijn longen, veel benauwd, hoesten geen training ging goed. De moed zakte in mijn schoenen, natuurlijk wist ik ook wel dat april nog ver was maar toch , een beetje lekker beginnen aan het schema zou prettig zijn.
Vanaf januari knapte ik weer op en ging ik lekker aan het trainen. In februari deed ik mee in Apeldoorn aan de Midwintermarathon de 25km, mooie voorbereiding. Dacht ik. Niet dus. `s Ochtends naar Apeldoorn niets aan de hand, tijdens het lopen kwam ik totaal niet in mijn ritme, toen na 4 km de weg vals plat omhoog ging ging mijn hartslag torenhoog. Wat was dit nu opeens? Amper 5km gelopen en ik was al kapot, ik had nog 20km te gaan. Ik worstelde en worstelde en hoe ik deed ik weet het niet maar ik haalde de finish. De volgende dag bleek dat ik koorts had, nu had ik ook gelijk een verklaring voor de slechte wedstrijd.
De rest van de voorbereiding verliep op zijn Anouks. oftewel, de ene keer ging het super de andere keer wist ik niet hoe ik het in godsnaam weer gered had.
Zondag 14 april 2024, raceday !
S morgens vroeg op, we hadden besloten thuis te blijven slapen en s morgens om half 6 te vertrekken richting Rotterdam. Lekker slapen in mijn eigen bed, mijn eigen eten en drinken en lekker relaxed met z`n 2-en naar Rotterdam rijden. Geen stress!!
En toch, in Rotterdam aangekomen bij de metro kwamen de eerste kriebels. Nu kwam het echte besef, vandaag was raceday.
Met de metro de stad en het startnummer ophalen bij de WTC verliep allemaal heel voorspoedig , we hadden zelfs nog een uur over om op een terrasje te zitten en voldoende te eten. En te twijfelen, lange broek, korte broek. Vorig jaar had ik het te koud, toen zou de zon door komen die kwam niet , nu zou ook de zon nog doorkomen, maar ik durfde er niet op te gokken, lange broek dus.
Iets voor 10en naar het startvak, jeetje wat een drukte. Maar gelukkig stond ik 1 wave eerder dan vorig jaar en kon ik dit jaar wel Lee Towers horen zingen ( was voor hem overigens de laatste keer). Tranen en kippenvel , het was er weer, de emoties van verdorie zeg, ik doe het toch maar mooi!
De start, de brug over richting zuid, het verliep heerlijk. Maar poeh , een korte broek was niet verkeerd geweest. Na de 10.4 km kwamen daar de 2e lopers van de estafette opeens, nog meer drukte en ook nog de framerunners, waar ik heel veel respect voor heb, maar eerlijk is eerlijk, die estafettelopers die waren irritant.
Na ongeveer 14-15 km ter hoogte van Ahoy kwam helemaal de zon door en kreeg ik het echt te warm, ik besloot mij man te bellen en te vragen of hij de korte broek klaar wilde leggen net voorbij Ahoy en bij hem aangekomen heb ik snel van broek gewisseld. Heerlijk.
De route ging verder, ik kon er echt meer van genieten dan vorig jaar, maar ik was er nog lang niet.
De Erasmusbrug weer over, de stad weer in, meezingend met de muziek samen met andere lopers , de tunnel door en de Blaak op. Daar kwam ik naast iemand te lopen, lekker aan de klets en contact maken met het publiek. Het liep goed, druk zwaaiend naar een dj langs de kant en ineens een paar km verderop , rond de 33km, BAM, daar was hij weer de man met de hamer. Potverdorie, kon hij nu niet thuis blijven.
Maar ik herpakte me weer, nam winegums, dronk sinas, en zwoegde verder. Het herpakken ging me al wel weer beter af dan vorig jaar, maar oh wat baalde ik zeg, waarom kon iedereen doorlopen behalve ik. Met onweer in mijn hoofd vervolgde in de ronde rondom de Kralinger plas, afwisselend wandelen, hardlopen en alles wat daar tussenin zit. Maar nu wist ik heel goed, doorzetten Anouk.... je komt er wel!
En toen de Blaak weer op, wat een mensen, ze hadden nu hekken neergezet zodat de lopers meer ruimte hadden, prettig voor het lopen maar toch ergens ook wel jammer, ik vond het een unieke belevenis om zo tussen de mensen door te lopen.
En ja hoor, daar was hij dan eindelijk, de laatste bocht naar rechts de Coolsingel op, en opeens , waar het vandaan kwam, ik weet het niet maar ik zoveel energie nog om te lopen!! Ik ging als een malle, nou ja een malle, maar na 41km kon ik er nog een aardige versnelling uit persen.
En dan zie je het weer, voor de tweede keer, de boog Finish NN marathon Rotterdam.
Tranen, kippenvel, vermoeidheid, geschaafde armen maar vooral trots en blij , ik had de finish weer gehaald. Voor de tweede keer in mijn leven, voor de tweede keer in mijn 42e levensjaar haalde ik gewoon de finish van de marathon. Wie mij dat 5 jaar geleden zou zeggen die had ik uitgelachen maar het was toch echt waar.... ik was weer gefinisht.
Pas na de finish zag ik mijn tijd, blij , ja best wel blij, 16 minuten sneller dan een jaar eerder , maar er zit nog steeds verbetering in..... gelukkig maar ..... want stiekem zonder het iemand te vertellen had ik mij inmiddels ook al ingeschreven voor marathon nummer 3, 20 oktober 2024 in Amsterdam.
Maar nu eerst ..... uitrusten....
vlak voor de start nog met de lange broek luisteren naar Lee Towers
Reactie plaatsen
Reacties