Rotterdam 16 april 2023, mijn allereerste marathon

I know, het is niet de meest charmante foto van mij maar ik was echt kapot 

Ik ben begonnen met hardlopen in 2006, de reden, ik had een conditie van 0 en was 10kg te zwaar. 

Altijd als ik iemand zag hardlopen dacht, oh... dat zou ik ook wel willen, maar dat kan ik vast niet.

Totdat iemand mij vroeg mee te gaan naar een hardloopclinic om uiteindelijk 3km aan 1 stuk te kunnen rennen. Nu , jaren later, ben ik altijd nog dankbaar dat ik dit heb gedaan, het is voor mij de start geweest van een gezonder, fitter, en energieker leven, en dat niet alleen. Het heeft mij verrijkt en gemaakt tot wie ik nu ben. 

Altijd ben ik blijven hardlopen, af en toe eens een wedstrijdje, 5km of 10 km en zo af en toe (vaker af dan toe) een halve marathon. En toen... September 2023, zag ik dat het marathon weekend van Enschede op mijn 42e verjaardag zou zijn. Joh, leuk, dan loop ik de helft van mijn leeftijd op mijn verjaardag. En toen ging het mis.... een stemmetje in mijn hoofd, zo`n rood duiveltje met een drietand.. Of je gaat voor de hele afstand, 42km hardlopen op je 42e verjaardag.  Ik schrok er zelf van, nee dat kon ik echt niet, en als ik de marathon , vooral het woord als, als ik een marathon zou gaan lopen dan zou ik die willen lopen in Rotterdam.

Helaas voor mij was ook de marathon van Rotterdam op mijn 42e verjaardag, 42 km en ook nog de 42e editie. 

Na een paar weken wikken en wegen, overleggen met het thuisfront schreef ik mij in, voor de koningsafstand , de hele marathon van Rotterdam, op mijn verjaardag dat hele pleuris eind rennen en waarom.... ja voor de fun. 

En dan waar begin je, ik had immers al wel veel loopervaring, was ook runningtherapeut maar jeetje zo`n afstand dat is wel andere koek. Ik startte mijn zoektocht naar een schema, maar vond op internet zo veel verschillende dat ik echt niet wist wat ik moest kiezen. Uiteindelijk koos ik na lang zoeken en vergelijken voor Trenara. 

Een periode van veel trainen, heel veel googelen, hoe ga ik dit doen, wat trek ik aan, hoeveel moet ik eten voor de wedstrijd en tijdens de wedstrijd, hoe doe ik de voorbereiding en oh ja ik moet ook nog een overnachting regelen en ga zo maar door brak aan.

Met ups maar ook best veel downs, werd het uiteindelijk april en kon ik gaan taperen. En toen kwamen de zenuwen, iedereen vroeg "Ben je er klaar voor" en ik , eerlijk ik wist niet of ik er klaar voor was. Ik had zoveel gelezen over de marathon, zoveel mensen gesproken die hem al eens gelopen hadden, zoveel mensen gesproken die halverwege waren uitgestapt , ik wist het niet meer.

De dag van de marathon, 16 april 2023.

In het hotel werd ik wakker doordat de kinderen lang zal ze leven begonnen te zingen, redelijk geslapen , lichtelijk gespannen.  Ontbijten ging goed en aardig rustig vertrokken we op tijd naar de metro om af te reizen naar het centrum van Rotterdam.

Wat een drukte daar zeg, de een nog zenuwachtiger als de ander en ik.... ik stond daar maar geen idee hoe ik me moest voelen en wat me te wachten stond.

Uiteindelijk naar het startvak, helaas stonden we bijna achteraan maar dankzij de live stream kregen we toch mee dat Lee Towers zijn beroemde You'll never walk alone begon te zingen en toen gebeurde het . De tranen, ik hield het niet meer droog. Tranen van trots (en spanning) , trots dat ik in ieder geval het startvak had gehaald en zo begon aan mijn eerste marathon. Of ik de finish zou halen, ik had geen idee, maar ik was nu al ongelooflijk trots op mijzelf. 

En dan de start, magisch, de Erasmusbrug over richting Feyenoord en het rondje door zuid. Veel te veel gedronken voor de start maar het was te druk bij de dixies vond ik, gelukkig waren er een paar km verderop weer dixies en die waren niet druk, snel een plaspauze. Daarna kwam ik lekker in mijn ritme en begon ik zowaar te genieten van mijn wedstrijd. 

Bij 26 km , bijna weer bij de Erasmusbrug kwam de eerste kink in de kabel, ik had het koud, vuurrode benen en koude vingers, shit dit koste mij veel energie, mijn hoofd sloeg op hol, ik moest harder lopen zodat ik het warmer kreeg, maar nee dat kon ik niet want dan zou ik het niet volhouden, wat moest ik nu doen.... en dan kan ik je zeggen.... dan voel je je even heel radeloos. Vooral als je dan ook de eerste uitvallers aan de kant van de weg ziet onder een isoleerdeken en de ambulance hoort naderen... 

Ik struggelde door , de brug over, wow wat een belevenis, publiek, muziek , de kolkende stad weer in MAGISCH! Maar het werd steeds zwaarder en op de Blaak als je dan hoort hoe aan de andere kant de mensen naar de finish worden geschreeuwd kwam ik hem voor het eerst tegen, de man met de hamer. 

Ik kon niet meer, conditioneel wel maar in mijn hoofd wist ik niet meer hoe ik verder moest, tussen de studenten die voor mijn gevoel daar al de hele dag aan de drank en wiet zaten ... ik kon niet meer.

Hoe ik deed ik weet het niet maar elke keer herpakte ik mijzelf en liep ik weer door, mijn horloge had het inmiddels opgegeven maar ik wist dat ik nog zo`n 12 km te gaan had. Met winegums en cola uit het publiek liep ik toch stug door. 

Bij het 34km punt staan in Rotterdam grote schermen waar supporters een filmpje kunnen uploaden. Nou, als je mijn gezin kent, die zouden nooit doen ... of wel...... ineens Arjan en de kinderen Lang zal ze leven voor mij , en daar waren ze weer de tranen maar ook de motivatie om door te zetten. Volgende scherm....mijn zus en mijn neefje.... jeetje jongens dit was bijna too much..

Uiteindelijk kwam ik voor de tweede keer op de Blaak, maar nu aan de andere kant, en ik kreeg het voor elkaar om voor mijzelf de oogkleppen op te zetten en me te laten dragen door het publiek, echt dit moet je meegemaakt hebben om het te kunnen vertellen, wat een mensenmassa en wat een aanmoedigingen en en toen.... na ruim 41 km was daar de laatste bocht, de bocht naar rechts , de Coolsingel op en toen kwamen ze weer de tranen, dit maal van ongeloof, trots, pijn en geluk.... en daar was de finish boog, 42 km en 195m volbracht , zie niet hoe maar damn, ik had het geflikt. Ruim 5 uur onderweg maar he, als ik A zeg dan zeg ik B en uitlopen? Dat zal ik......

Na een handje te hebben gegeven aan de burgermeester van Rotterdam , de heer Aboutaleb kwam dan het punt waar ik mijn man en kinderen weer zag en waar ze die "geweldige" foto hebben gemaakt. En het moment dat ik mijn moeder belde, Mam , ik ben over , ik heb het gehaald. En mijn moeder die niets meer kon zeggen door de tranen..... dat zijn momenten die vergeet je nooit meer.

Op de terugweg naar huis kwam uiteraard de vraag, En.... nooit meer.... en ik wist direct zonder twijfel, ja het was loodzwaar maar het was het waard en er zaten nog genoeg verbeterpunten in, volgend jaar weer maar deze , deze allereerste marathon... die was voor jou lieve papa want ik weet zeker dat jij bij me was de hele weg!