Marathon 3, TCS Amsterdam, niet geworden wat ik hoopte

20 oktober 2024 , afgelopen zondag stond ik aan de start van mijn derde marathon , de TCS Amsterdam marathon. 

Voor mij mijn eerste najaarsmarathon, en dat heb ik geweten ook!  De trainingen naar de marathon toe verliepen zo anders dan de vorige keren in het voorjaar. Toen het feitelijke schema begon was ik samen met mijn dochter Minke op vakantie in Spanje , dus de eerste training ging al niet lekker, veel te warm, geen zin etc etc. Toen we woensdag s middags weer thuis kwamen stond de tweede training op de planning, fijn 29C, maar ik ben wel geweest en heb de training netjes afgemaakt.

Eigenlijk kan ik zeggen dat dat een beetje de rode draad werd van de trainingsvoorbereiding, of het was te warm, of het onweerde, of ik was druk met werk, studie en toen kwamen ook nog de Septemberfeesten.  

Toen ik ook nog in September met mijn nieuwe studie begon werd het helemaal puzzelen. Puzzelen met de tijd, de motivatie en met hoe krijg ik mijn hoofd weer leeg, iets wat mij normaal juist wel lukt door te gaan hardlopen liep ik nu zelfs tijdens de trainingen te bedenken wat ik allemaal nog moest doen.

Uiteindelijk werd het dan oktober. Omdat beide kinderen de zaterdag voor de marathon meededen met de Survivalrun in Neede besloten Arjan en ik om weer s ochtends vroeg te vertrekken. De wekker ging , jawel, om 4.45 af en om 5.30 uur zaten we dan ook in de auto op weg naar Amsterdam.  De rit naar Amsterdam verliep voorspoedig en ook de auto konden we redelijk dicht bij het Olympisch stadion kwijt, nadat we snel het startnummer hadden opgehaald hadden we nog genoeg tijd over om alvast een kijkje te nemen in het Olympisch stadion en voor mij om nog extra koolhydraten naar binnen te werken. Zenuwen had ik toen eigenlijk nog niet, ja een hartslag iets hoger dan normaal maar dat lijkt me vrij logisch. 

Tegen half 9 was het dan voor mij tijd om naar het startvak te gaan die langzaamaan lekker vol stroomde. Ook toen weinig zenuwen, ondanks de slechte voorbereiding had ik er echt een goed gevoel over.  

Om 9 .00 was de start voor de toplopers, voor mijn startvak gezien aan de andere kant van de atletiekbaan, en het leuke was dat dit live op grote schermen te zien was, leuk, in Rotterdam krijg je als recreatieve lopers die ook nog een beetje achteraan starten niets mee van de start.

Tegen 9.23 uur mocht ik dan ook eindelijk van start, yes , ik had er zin in!  Ik liep voor mijn gevoel op wolken toen we het stadion uitgingen en de stad inliepen. Heerlijk!! Door het Vondelpark, veel publiek en aanmoedigen, fijn! Na een km of 5 merkte ik dat ik toch weer teveel gedronken had voor de start, ik blijf lastig vinden hoeveel genoeg is en hoeveel te weinig, maar ook hier had ik geen stress over, dan maar een minuut langzamer. En zo ging ik op zoek naar een dixie langs de route, maar die was er niet.... nou ja niet.... pas rondom het 10km zag ik de eerste staan, en dan ook nog aan de andere kant van de weg, nou je dan maar door de berm en over de trambaan want ondertussen stond ik op knappen.  Ondertussen was Arjan ook bij mij in de buurt gekomen en na een korte dixie stop vervolgde ik mijn weg op het parcours en rende Arjan stukjes mee op de stoep.  Richting de Amstel, dit was eigenlijk het enige stuk in de route waar ik een beetje tegenop zag, het was namelijk best een lang stuk en als je dan de wind tegen hebt.... En die hadden we, de wind tegen, maar het viel 100% mee. Eerlijk gezegd vind dat heerlijk, klinkt vast heel gek maar ik loop liever vals plat omhoog en tegen de wind in dan vlak of naar beneden.

Bij het 15km drinkpunt nam ik de tijd om even wat te drinken en ineens zag ik 2 pacers langs lopen. De pacers met de eindtijd 4.40 uur. He, dat was ook een beetje de tijd die in gedachten had. Ik besloot bij hen aan te sluiten, maar had direct al het gevoel , het gaat sneller dan gedacht. Ik had uitgerekend met een gemiddelde van 6.38/km kom je op een eindtijd van 4.40 uur uit , maar deze pacers liepen 6.30/km. Mijn hoofd begon weer te ratelen, dit was niet volgens mijn plan, maar als ik de Trenara voorspelling moest geloven moest mij dit ook best lukken. Dus ik besloot maar bij hen te blijven. Bij het 20km drinkpunt aangekomen was het opeens wat drukker en raakte ik een beetje achter de pacers, ik besloot dat dat niet erg was en dat ik weer verder ging met mijn eigen plan, 6.40/km. 

Goed plan, ik liep lekker door, en vervolgde mijn weg richting de stad weer. Nog steeds met goede moed. Na 25km begon ik steeds meer buikpijn te krijgen, strak opgeblazen gevoel wat niet wegging met rustiger ademen, ik besloot maar weer een dixie te zoeken, maar ik kon zoeken wat ik wilde, geen dixies. Onderweg bedacht ik mij dan maar de bosjes in. Helaas, allemaal doorntjes, dat ging ik natuurlijk niet doen, ik besloot stiekem om het scherm te lopen.... nog een grotere helaas, ik stond bovenaan de ring A10, dan maar niet, na een paar winden werd de buikpijn minder. Wat een opluchting, maar die was van korte duur, want na een gelletje en wat drinken kwam de buikpijn net zo hard weer terug.

En toen bij 30km, ja hoor, daar was ie weer, de man met de hamer. Waar hij vandaan kwam ik weet niet maar ineens was het gebeurt. Ik wist dat ik Arjan ook ongeveer weer tegen moest komen en wist dat hij cola in zijn tas meehad. Ik hoopte dat de suikers mij er door zouden slepen en dat de cola mijn buik tot rust bracht. Helaas stond Arjan pas bij 32km, maar die cola was toen wel heerlijk, al zat ik er toen al wel mentaal door. Ik zei tegen Arjan ; ik stop ermee, doe het niet meer, en zijn reactie; Ja ja, neem nog maar een slok cola en dan ga je maar gewoon verder, ik loop wel mee via de stoep. Leuk zo`n man die medelijden met je heeft. 

En zo sukkelde ik door, door de stad richting het vondelpark richting het stadion.

Mijn grote teen begon ook opeens pijnlijk te steken, wat was dit nu weer, nou ja ondertussen was ik al bij 36 km en ja dan staat echt opgeven niet meer in mijn boek.... nu moest ik maar door.  Met hardlopen afgewisseld met wandelen en cola drinken ging ik door , wat een hel werd dit maar ik wist ook als ik maar doorloop dan komt er vanzelf een einde aan. En dat kwam er, de laatste 2 km, eindelijk..... iets versnellen, want conditioneel lukte dat nog wel, maar 2km voor de finish versnellen bleek een brug te ver, dan maar weer wat langzamer en de laatste 500m versnellen en daar was hij, het Olympisch stadion.... eindelijk ik was er ook zo klaar mee!! 

Finishtijd, 5 uur 8 minuten en 34 seconden, potverdrie, dat had ik niet gewild, maar ja, het was nu eenmaal zo.  Soms zit het mee , soms niet....

Nog maar een keer dan een marathon lopen...... die zondagmiddag net na de finish was ik er duidelijk over, nee niet weer, nu enkele dagen later denk ik .... het kan toch niet zo zijn dat mijn laatst gelopen marathon zo moeizaam ging..... dat kan echt beter.... nog maar een keer dan... maar niet aankomend voorjaar , eerst de studie goed afronden.... of misschien....   ach ik zie wel hoe het verder loopt. 

Nu eerst even niets en dan in januari naar Egmond.

Maar deze derde marathon ... pfff dat was echt de zwaarste van alle3. 

Oh ja , en die grote teen..... dat waren 2 hele mooie bloedblaren geworden..